Kız Kulesi’nden Galata’ya Mektuplar

“Yüzü İstanbul olmuş bir aşk masalı bu. Kız Kulesi’nden Galata’ya yazılmış mektuplar bunlar. Aslında O bu aşkta yoktu. Hiçbir zaman da olmadı. Bu aşkta ben bile yokum artık. Bu iki kulenin iç burkan, tozlu kitaplarda unutulmuş hüzünlü masalı. Günlerden bir gündü, öyle sıcak, öyle tatsız, vasatın altında zamanları kovalıyordu akreple yelkovan. O gün O’na dair içimde biriktirdiğim tüm umutları yaktım. İmkânsız bir aşk olduğunu fark ettim bu sevginin. Direnmenin anlamı yoktu. Yel değirmenlerine kılıç sallamaktı yaptığım. Biz ayrıyken alkışlanacak kadar iyi, bir araya geldiğimizde izlenmek istenmeyecek iki dansçı gibiydik. Bu aşkı besleyen yegâne varlığın imkânsızlık olduğunu anladım o yaz gününde. O gün O Galata oldu, ben Kız Kulesi.

 (...)

En az benim masalım kadar imkânsızdı yan yana yürümeleri. Onun için bu masala uydu hikâyeleri. Böylece Kız Kulesi mektuplar yazmaya başladı Galata’ya. Hiç gönderilmeyecek mektuplardı bunlar.”