Sâhipkırân

Ben Nûşirevân mûşirevân anlamam. Birlikte, mağaradan çıkıp bir kayaya oturdular. Başlarını kaldırıp ipil ipil yıldızlara baktılar. Hemen üstlerinden bir yıldız kayarak geçti. Aşağılardan, gececi çöl kuşlarının sesleri geliyordu. Çöl, karanlığa gömülüp giden koyu gri muhteşem bir manzaraydı. Amr-ı Ayyâr, Sâhipkırân´ın elini tuttu, - Bir gün zâlimleriyle savaşacağımız şu dünyaya bir bak, dedi, hani nerde Nûşirevân; bunların hangisi onun gölgesi? Yıldızlardan ve çölün gölgelerinden başka görüntü yok. Gececi kuşların ötüşlerinden başka da ses gelmiyor. Evvel Allah, el ele verdik mi kötüler girecek delik arayacaklar. Paşa gönülleri bilir; eğer isterlerse, şimdiden savaşmaya başlarız. Sâhipkırân coşkuyla, - Ayyâr Ayyâr, dedi, çöl tilkisi kadar cürmün yok; ama, yüreğin yerle gök arasına sığmıyor! Dediğin gibi, eğer isterlerse hemen savaşmaya başlarız. - Ahitleşelim mi? - Haydi! İki çocuk ayağa kalkıp el ele var güçleriyle haykırdılar. ben Sâhipkırân ben Amr-ı Ayyâr biz burda yeryüzüyle gökyüzü arasında kötülerle ve kötülüklerle ölünceye kadar savaşmak üzere ahitleşiyoruz Sesleri yankılana yankılana geceye nakşoldu. (Arka kapak yazısı)