Öfke

“Bir fikrim var… Niçin küçük bir oyun oynamıyoruz? İnsan taklidi yapalım, sözde insanmışız da, canlıymışız da… Hiç olmazsa bir süre için. Ne dersiniz? Hadi insan taklidi yapalım. … Ah, dostum, herhangi bir şey için heyecanlanacak bir insanla karşılaşmayalı o kadar uzun zaman oldu ki…”
Birçok eleştirmenin savaş sonrası İngiliz tiyatrosunun dönüm noktası diye nitelendirdikleri Öfke’de John Osborne, Nietzsche’nin “kırmızı yanaklı hayvan” kehanetini haklı çıkarmak bir yana neredeyse ona rahmet okutturan modern insanı, ruhunu ve heyecanını kaybetmiş Batılı yeni insan tipini İngiliz hiciv ve mizah geleneğinin keskin dilini kullanarak yerden yere vurmakta. Her ne kadar ortadaki manzaranın, “burjuva”, “küçük burjuva” kategorileriyle anlaşılamayacak ve açıklanamayacak kadar vahim ve ciddi bir manzara olduğunun farkında değilse de...